సుబ్బరాయుడి మాస్టారి జర్నలిజం పాఠాలు – 1

  ఈమధ్య కొత్తగా రాబోతున్న ఓ టీవీ ఛానెల్ వాళ్ళు బిజినెస్ జర్నలిజం గురించి కొన్ని క్లాసులు చెప్పమన్నారు. వినడమే తప్ప చెప్పడంరాని వృత్తిలో వున్నాను కాబట్టి చెప్పడం మీద నాకంత ఆసక్తి వుండదు. కానీ జర్నలిజం లోకి కొత్తగా వస్తున్న వాళ్ళకి కొన్ని జాగ్రత్తలు చెప్పొచ్చని, చెప్పాలని ‘సరే చెప్తా’ అన్నాను. వాళ్ళు మళ్ళీ అన్నీ ఫీల్డ్ లోనే నేర్చుకోకుండా, కొన్నైనా చెప్పవచ్చనీ కూడా అనిపించింది. క్లాసు మధ్యలో ఏదో ప్రస్తావన వస్తే ‘మీకు పతంజలి గారు తెలుసా’ అనడిగాను.
‘తెలీద’ని చెప్పారు.
  మొదట ఆశ్చర్యం కలిగింది కాని, వెంటనే అనిపించింది, వీళ్ళు ‘మిల్లీన్నియల్స్’. అంటే గత 20 ఏళ్లలో పుట్టిన వాళ్ళు. వీళ్ళు పెరిగిన సమాజం ఎలా వున్నది, వీళ్ళకు అవన్నీ తెలియడానికి? అయితే కొత్తగా ఏదైనా రంగంలోకి వచ్చే వాళ్ళకి ఆ రంగంలోని గొప్ప వాళ్ళ గురించి, వాళ్ళు  చేసిన కృషి గురించి తెలియకపోతే ఎలా?
  ఇక ఇటీవలి కాలపు పతంజలి గారి గురించే తెలీకపోతే సుబ్బరాయుడి గారి లాటి వాళ్ళ గురించి ఇంకేం తెలుస్తుంది? పతంజలి లాటి వాళ్ళకే గురుతుల్యుడైన సుబ్బరాయుడి గురించి కొత్తతరం వాళ్ళకే కాదు జర్నలిజంలో పది, పదిహేనేళ్ళగురించి వున్నవాళ్లకైనా తెలుసా? కష్టమే.
   నిజానికి ఆయన గురించి నాకు తెలిసిందే చాలా తక్కువ. ఆంధ్రా యూనివర్సిటీలో జర్నలిజం చదువు పూర్తి చేసి, ‘ఉదయం’ ఇన్స్టిట్యూట్ ఆఫ్ జర్నలిజంలో సీటు కోసం పరీక్ష రాసి హైదారాబాద్ చేరుకున్నా. కవి విల్సన్ సుధాకర్, జర్నలిస్ట్ రవికాంత్ రెడ్డి, కవీ-జర్నలిస్ట్ బొబ్బిలి శ్రీధర్ అక్కడ నా సహచరులు.
  రామచంద్రమూర్తిగారు క్లాసులు స్టార్ట్ చేసి, జర్నలిజం గురించి కొంత చెప్పి, సుబ్బరాయుడి గారిని పరిచయం చేసి వెళ్ళిపోయారు. రిటైర్డ్ హెడ్ మాస్టర్లా , పండు జుత్తు, కొంచెం సీరియస్ గా కనిపించిన ఆయన్ని చూసి, యవ్వన కాలపు రెక్లెస్ నెస్ తో జర్నలిజంలో గోల్డ్ మెడల్ కొట్టిన నాలాటి వాళ్ళకి ‘ఈయనేం చెప్తార్లే’ అనుకున్నాను.  ఏవో కొన్ని పీటీఐ కాపీలను ఇచ్చి అనువాదం చెయ్యమన్నారు. బహుశా, మేం ఎక్కడ వున్నామో తెలుసుకోడం కోసమనుకుంటా.
  అన్నీ చూసి, ఇలా అన్నారు: “తెలుగుని తెలుగులా రాయండి. ఇంగ్లీషుని ఇంగ్లీష్ కే పరిమితం చేయండి. తెలుగులోకి తీసుకురాకండి.” అని ఓ ఉదాహరణ చెప్పారు. ఎవరైనా ఏదైనా అంటారు, లేదా చేస్తారు. అంతే కానీ, ‘అనడం జరిగింది’, ‘చెయ్యడం జరిగింది’ అని రాయకూడదు. అది తెలుగు కాదు. మనం అలా మాట్లాడం. మనం ఎలా మాట్లాడతామో అదే రాయాలి. మాట్లాడే భాషకి, రాసే భాషకి తేడా వుండకూడదు. “మనం పాఠకుడితో మాట్లాడుతున్నాం అనుకోవాలి. అలా అనుకుని రాయాలి,” అని.

  అది మొదటి పాఠం.
 అలాటి ఎన్నో పాఠాలు చెప్పేరాయన – సరళంగా రాయడం ఎంత అవసరమో.
“మనం మాట్లాడుతున్నపుడు చిన్న చిన్న పదాలతో, చిన్న వాక్యాల్లో మాట్లాడతాం. మరి రాసినపుడు ఎందుకు కృతకంగా రాస్తాం? చిన్న వాక్యాల్లో కాకుండా పెద్ద పెద్ద వాక్యాల్లో విచిత్ర పదవిన్యాసాలు చేస్తాం,” అనేవారు.

A pure bliss called Kishore Kumar

Kishore (Pix from Wikipedia page)

  Kishore Kumar is a religion (in a positive sense) and his fans are fanatics (again in a positive sense).  They simply don't do anything but humming, listening or crooning those immortal songs. They sing praises to Kishore, quoting this song or that song. I actually look at them with bewilderment. I am about 40 per cent of that.

   Yesterday, I bumped into a Kishore Kumar fan at a press conference. A friend for over 20 years, he told me he would go recluse for a day tomorrow, the death anniversary of the singer.
  Wearing a black dress, he said he would not talk to anybody tomorrow and just reminisce Kishore Kumar and his songs. He actually lied. He always does that. He eats, breathes and drinks Kishore and does nothing else. Our conversations never ended without a good part of it being Kishore.
  In fact, I would call him in the dead of night and utter a word or two from a Kishore hit, he sings it for me.
   A few days earlier, he gifted me two CDs with popular numbers sang by the legendary singer. He, however, doesn't accept that only those are the popular numbers.
  A singer himself, he could sing any of the 6,000 songs sung by Kishore, pausing here and there to draw my attention to Kishore's ability quickly switch from a low pitch to a very high one. "Who else can sing like this," he would say, picking up the thread again.

  His love for Kishore actually is infectious. I am not good at Hindi but am addicted to Kishore's songs. But certainly, my love to Kishore comes no where near that of my friend's.
   His love for Kishore is such that he was actually lamenting yesterday that he could not visit Khandwa, the birthplace of Kishore, in Madhya Pradesh to offer floral tributes at his Samadhi.

  He then thrust a phone on my left ear and played a BBC interview of Asha. She told the interviewer that Kishore was the best singer as he could sing with his brain and heart.

   I really immerse myself in his songs. He sings from the bottom of the heart -- perhaps, exactly the way the lyricist and the composer would have conceived. I strongly suspected he was quite well versed with the unexplored realms of the heart. He knows the music of life in its myriad facets.
As we depart I told my friend, Kishore is pure bliss and a gift to the mankind.
His eyes twinkled.

Here's one for the road.

Cotton quandary: farmers sell crop below MSP levels | Business Line

Cotton Corporation to open 83 procurement centres in Telangana from October 13

Hyderabad/Bengaluru, October 9:  

For the beleaguered cotton growers across the country, the ensuing
harvest season will be a repeat of last year’s, with prices hovering
below the minimum support price (MSP) levels.

The early arrivals have commenced in major cotton producing States such
as Telangana, Punjab and Gujarat among others and are expected to pick
up post-Dasara.

CCI centres in Telangana



As the harvest pressure pulls down the prices amidst huge carry forward
stocks in absence of any demand from millers, the Cotton Corporation of
India is expected to start the purchase centres next week in Telangana
to ensure the minimum support price to the farmers.

Cotton quandary: farmers sell crop below MSP levels | Business Line

రాయడం ఎవరి కోసం? దేని కోసం?!

A work of art is regarded, not as an ephemeral event, but as an action with far-reaching consequences. Born of reality, it acts back upon reality. Young people will argue a whole night long over a poem. – Ernst Fischer (The Necessity of Art)

“ఈ ఎండని నాకు వెండిలా మండించాలని వుంది; ఈ వెన్నెల్ని మంచినీటితో కడగాలని వుంది; ఈ గాలికి ప్రాణంపోసి పరిగెత్తించాలని వుంది; ఈ కొమ్మల్ని కెరటాల్లా లేపించాలని వుంది. ఆ నీడల్ని చెలరేగిపించాలని వుంది; ఈ సంద్రాన్ని ఉడుకులెత్తించాలని వుంది; ఈ నదులన్నీ నయాగరా జలాలు కావాలని వుంది.

బ్రహ్మజెముడు దొంకల్ని దుంపనాశనం చెయ్యవలిసి వుంది; అక్షర ఆజ్ఞానాన్ని తన్ని తోసివేయవలిసి వుంది. పాలకుల బందూకుల ప్రాణాల్ని జనసేన తీయలవలసి వుంది.

అవును, నాకు రాయాలని వుంది.”

— ఇది నాకు అత్యంత ఇష్టమైన రావి శాస్త్రి గారు ‘నాకు రాయాలని’ అన్న వ్యాసంలోది. ( రావిశాస్త్రీయం, పే. 49-50)
మనం రాసింది ఏ మంచికి హాని చేస్తుందో, ఏ చెడుకు ఉపకారం చేస్తుందో చూసుకు రాయమని హెచ్చరించిన మహా రచయిత.

ఇప్పుడు రచయితల బాధ్యత లేదా బాధ్యతారాహిత్యం గురించి చర్చ నడుస్తున్నది. కవులైనా, రచయితలైనా ఏం చెయ్యాలి? నమ్మినదాని గురించి రాస్తారు. నమ్మిన దాని గురించి మాత్రమే రాయాలి. చెడుకు ఉపయోగపడనిది రాయాలి. కానీ ఇప్పటి చర్చ నేపథ్యంలో అనిపించింది, రచయితగా ఏమైనా తప్పు చేశానా అని. అనుకుని, చదువుతున్నాను  నాకు అత్యంత ఇష్టమైన రావిశాస్త్రి, కొ.కు, చెరబండరాజు వంటి రచయితల రచనల్ని (వీటికోసం వెతకక్కర్లేదు – నా చేతికి అందే దూరంలోనే నా టేబుల్ పై వుంటాయి.) మళ్ళీ ఓసారి. వాళ్ళ రచనలు, జీవితమూ రచయితలకు ఓ ప్రియాంబిల్. ఓ మేనిఫెస్టో.

రచన దానంతట అదే సామాజిక చర్య అంటాడు కొకు. సమాజంలో అసహాయులుగా వున్న వారిలో చైతన్యమూ, బెదిరి వున్నవాళ్లకు ధైర్యమూ, వ్యక్తిత్వం కోల్పోయిన వాళ్ళకు వ్యక్తిత్వమూ ఇవ్వటం కన్న రచయిత చేయగల ఉత్తమమైన పని లేదంటాడు.......
http://magazine.saarangabooks.com/2015/10/08/%E0%B0%B0%E0%B0%BE%E0%B0%AF%E0%B0%A1%E0%B0%82-%E0%B0%8E%E0%B0%B5%E0%B0%B0%E0%B0%BF-%E0%B0%95%E0%B1%8B%E0%B0%B8%E0%B0%82-%E0%B0%A6%E0%B1%87%E0%B0%A8%E0%B0%BF-%E0%B0%95%E0%B1%8B%E0%B0%B8%E0%B0%82/

Mounting debt driving Telangana cotton farmers to the edge

About 80% of the 1,300 growers who ended their lives in the State are cotton farmers

HYDERABAD, OCTOBER 5:  

Wilting prospects: The first picking reveal a damaged crop due to discolouration in the cotton intensive mandals of Adilabad district in Telangana - Photo: S HARPAL SINGH

Lakshmi (name changed) recently joined as a nanny for a salary of ₹5,000 per month. “You know, I’m getting far more than what I would have earned had I stuck to the cotton field,” she told BusinessLine.

A farmer with about five acres from a remote village in Warangal district, Lakshmi knew that it is going to be a failed season after waiting for rains for a few weeks.

After investing ₹1.50 lakh on inputs to sow cotton, she realised that she would get no more than a couple of ‘picks’ that would hardly get any income, forget repaying the loan she had taken. She quickly made up her mind and joined as a nanny to take care of a new-born in a civil servant’s house to service the debt. Thousands of other farmers in Telangana are facing a similar fate.

With debts mounting after failure of three consecutive seasons, about 1,300 farmers committed suicide since June 2, 2014, when the new State was formed.

Rising number

The incidence has gone up in September after it became evident that there would be no revival of the season.

By then, they would have spent double their normal investments as they were forced to go for sowing for the second time.

“At the core of the problem is cotton. About 80 per cent of the 1,300 that committed suicide were cotton farmers. The reason is you need more investments to grow cotton,” Ravi Kanneganti, a leader of the Ryhtu Joint Action Committee (Rythu JAC), said.

The JAC is an umbrella body of farmers’ organisations, non-governmental organisations and agricultural experts formed to highlight the agrarian crisis in the State. It has been collecting information from villages and collating it to put the crisis in perspective.

The State grows cotton on about 17 lakh hectares. Though the figures with the State’s Agriculture Department show that sowings had covered the normal area, crop in vast areas had not received water at the right intervals, resulting in poor flowering.

New issues

Now that the season is over, the farmers are facing a different challenge as procurement is slated to begin next week.

The Cotton Corporation of India (CCI) Chairman and Managing Director BK Mishra has said that it would begin procurement on October 10 in major market yards in the State.

But the farmers allege that the number of procurement centres and the number of procurement days in a week are working against their interests.

“It operates only two-three days in a week, forcing the farmers to keep the produce in tractors and wait in long queues. Rentals we pay work out to be very costly,” a farmer said.

MSP too low

The farmers are also worried about the minimum support price (MSP) fixed for the season.

“They have increased the price by just one per cent. It is ridiculously low. The Central and State governments must pay ₹500 each to keep the MSP at ₹5,000 a quintal. At ₹4,100, it is not at all remunerative,” the farmer said.

(This article was published on October 5, 2015)

http://www.thehindubusinessline.com/economy/agri-business/mounting-debt-drive-telangana-cotton-farmers-to-the-edge/article7727057.ece